On altı yaşındaydım.Babam hastahanede yatıyordu.Arkadaşımla bizde oturuyorduk.Annem hastahaneden geldi,babam nasıl diye sorduğumda gözünde yaşlar akmaya başladı.
"Çok kötü oğlum,çok kötü" diye ağlamaya başladı.Babamın kanser olduğunu ilk o gün öğrenmiştim.Meğer önceden de biliyorlarmış kanser olduğunu ama benden gizlemişler.Haddim olmadan anneme kızdım niye bana önceden söylemediniz diye.Arkadaşım... ailesini aradı bize geldiler.Bütün komşular bize toplanmıştı.
Ben babamın fotoğrafını alıp odama kapandım.Ağladım,ağladım,ağlad
Babamın yanına gittik hastahaneye..Ben babamın yanına gider gitmez ağladım,doktor çıkardı beni odasından.Kızdı,bağırdı.Babana
Haklıydı.Ama olmayan morali babama nasıl verecektim,bilmiyordum..Daha on altı yaşındaydım ben.
Midesini aldılar ameliyatla babamın..Mide kanseriydi..Hiçbir şey yiyemiyordu..Zayıfladı gün geçtikçe..Otuz beş kiloya kadar düştü..Ağabeyim babamı son kezde olsa görebilmek için Ankara'ya geldi..Babam sesi kısık bi şekilde;
"Beni yolcu etmeye mi geldin oğlum?" dedi.Ağabeyim;"hayır baba,göreve geldim" geldi.Akşam oldu..Babam iyice kötüleşmişti.Doktorlar hazırlıklı olun dedi.Neye hazırlı olacaktık? Ulan ben babamı kaybediyorum,nasıl hazırlıklı olayım buna..Babam sesi kısık bir şekilde anneme eğilmesini söyledi..Boynuna sarıldı;"Beni bırakma hayatım" dedi..O an tutamadım gözyaşlarımı.
Ertesi gün ağabeyimle annem,sabah erkenden babamın yanına gittiler..Ev telefonu çaldı,teyzem açtı..Annem,"İbrahim'in durumu iyice kötü oldu,Anıl gelsin de görsün" demiş.Teyzem uyandırdı beni,hastahaneye gittik..Bütün akrabalar oradaydı..Babamın yanına gittim ben.Son kez öptüm..İki üç dakika sonra hayata gözlerini yumdu..Üstüne beyaz çarşafı örtüp,morga götürdüler.
Bazen diyorum ki kendime,keşke öpmeseydim..Babam benim öpmemi bekler,hayata direnirdi.
Rumuz : Edebiyat İ.Ö
"Çok kötü oğlum,çok kötü" diye ağlamaya başladı.Babamın kanser olduğunu ilk o gün öğrenmiştim.Meğer önceden de biliyorlarmış kanser olduğunu ama benden gizlemişler.Haddim olmadan anneme kızdım niye bana önceden söylemediniz diye.Arkadaşım... ailesini aradı bize geldiler.Bütün komşular bize toplanmıştı.
Ben babamın fotoğrafını alıp odama kapandım.Ağladım,ağladım,ağlad
Babamın yanına gittik hastahaneye..Ben babamın yanına gider gitmez ağladım,doktor çıkardı beni odasından.Kızdı,bağırdı.Babana
Haklıydı.Ama olmayan morali babama nasıl verecektim,bilmiyordum..Daha on altı yaşındaydım ben.
Midesini aldılar ameliyatla babamın..Mide kanseriydi..Hiçbir şey yiyemiyordu..Zayıfladı gün geçtikçe..Otuz beş kiloya kadar düştü..Ağabeyim babamı son kezde olsa görebilmek için Ankara'ya geldi..Babam sesi kısık bi şekilde;
"Beni yolcu etmeye mi geldin oğlum?" dedi.Ağabeyim;"hayır baba,göreve geldim" geldi.Akşam oldu..Babam iyice kötüleşmişti.Doktorlar hazırlıklı olun dedi.Neye hazırlı olacaktık? Ulan ben babamı kaybediyorum,nasıl hazırlıklı olayım buna..Babam sesi kısık bir şekilde anneme eğilmesini söyledi..Boynuna sarıldı;"Beni bırakma hayatım" dedi..O an tutamadım gözyaşlarımı.
Ertesi gün ağabeyimle annem,sabah erkenden babamın yanına gittiler..Ev telefonu çaldı,teyzem açtı..Annem,"İbrahim'in durumu iyice kötü oldu,Anıl gelsin de görsün" demiş.Teyzem uyandırdı beni,hastahaneye gittik..Bütün akrabalar oradaydı..Babamın yanına gittim ben.Son kez öptüm..İki üç dakika sonra hayata gözlerini yumdu..Üstüne beyaz çarşafı örtüp,morga götürdüler.
Bazen diyorum ki kendime,keşke öpmeseydim..Babam benim öpmemi bekler,hayata direnirdi.
Rumuz : Edebiyat İ.Ö
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder